Czapki narodowe

Siłą każdego narodu są jego tradycje. Są to wakacje, styl życia i kuchnia i oczywiście ubrania. Wszystkie narody uważnie, z pokolenia na pokolenie, przekazują cechy i subtelności swojego stroju narodowego, butów, akcesoriów i kapeluszy, w tym kapeluszy.

Obecnie rekonstrukcja stroju narodowego zyskuje wielką popularność. To zjawisko opanowało wielu entuzjastów, którzy postawili sobie za zadanie odtworzenie, zachowanie i przekazanie tradycji swoich przodków swoim współczesnym. Dlatego coraz częściej w muzeach i salach wystawowych są ekspozycje poświęcone strojom narodowym różnych narodowości, w szczególności nakryciom głowy.

Odwiedzający takie wystawy mogą na własne oczy zobaczyć różne kapelusze, kapelusze, czapki, czapki, czapki, berety, meloniki, bandaże, kokoszki z całego świata. Wykonano je z wełny, jedwabiu, filcu, liści palmowych, dzianiny, korka, futra i innych materiałów. Przez ich wygląd można było określić wiek, stan społeczny, stan cywilny osoby.

Niektóre kapelusze, czapki i inne kapelusze mają prawdziwą wartość historyczną i kulturową. A kapelusze poszczególnych narodów są naprawdę wyjątkowym spektaklem. Na przykład tykwa zwyczajna do picia dzisiaj w niektórych grupach etnicznych Etiopii to również lekkie, trwałe nakrycie głowy chroniące przed deszczem lub słońcem.

Tradycyjnym nakryciem głowy przywódców plemion Nigerii jest ogromna korona ozdobiona koralikami. Ozdobiony jest figurami zwierząt, ptaków i ludzi z koralików. Gruba zasłona pokrywająca twarz przywódcy jest również tworzona z kilku cienkich paciorków.

Jednym z najpiękniejszych kapeluszy jest kapelusz, który młoda Chinka wkłada w dniu ślubu. Czapka wykonana jest z czystego srebra i ozdobiona wizerunkiem długiego ogoniastego ptaka. Taki kawałek waży około 10 kilogramów, a aby go kupić dla swojej córki, wielu Chińczyków zaczyna oszczędzać pieniądze niemal od urodzenia.

Pierwsze kapelusze pojawiły się w Rosji około lat 30. XVII wieku. Następnie zostały zakupione dla dworzan, a także oficerów niektórych pułków. Zasadniczo szyto je z gęstych materiałów, na przykład z filcu lub filcu. Szczególnie cenne kapelusze ozdobiono bobrem.

Na początku XVIII wieku dzięki Piotrowi I kapelusze stopniowo zaczęły się rozprzestrzeniać poza pałac i wojsko. Kapelusze szyto ze skóry zająca, wełny, futra bobra i chowano z jednej strony. Stopniowo kapelusze się zmieniały, pojawiły się nowe modele, na przykład autokary.

Zmieniono kształt i wysokość korony oraz szerokość pól, sam kształt nakrycia głowy. Na przykład jednym z popularnych modeli połowy XVIII wieku był kapelusz gryki, który wyglądał jak angielski cylinder. A kapelusz otrzymał swoją nazwę ze względu na fakt, że został wykonany z wełny owczej i uformowany na garnkach do kaszy gryczanej.

W XIX wieku modne były cylindry. Nosili je nie tylko przedstawiciele kręgu arystokratycznego czy dyplomatycznego, ale także wszyscy, którzy chcieli wyglądać szlachetnie i nowocześnie. Moda wciąż nie stała w miejscu, popularne były orientalne fezy lub czapki studenckie.

Na początku XX wieku kapelusz był nadal obowiązkowym atrybutem męskiej garderoby. Popularne cylindry i zgrabne meloniki. W połowie ubiegłego wieku kapelusz pozostał tym samym elementem tylko w szafie bogatych mężczyzn.Filcowy kapelusz doskonale uzupełnia elegancki, trzyczęściowy garnitur.

W drugiej połowie XX wieku modne były słomkowe kapelusze, które często można było znaleźć na plaży, w mieście, na turystów. Dziś kapelusz nie jest obowiązkowym elementem garderoby męskiej lub żeńskiej. W większości można go znaleźć jako uzupełnienie męskiego garnituru lub części zestawu plażowego.

Wietnamski kapelusz narodowy to nakrycie głowy w kształcie stożka wykonane ze słomy. Tradycyjnie uważano ją za stałego towarzysza chłopów: doskonale chroniła mężczyznę pracującego na polu przed promieniami gorącego słońca lub ulewnego deszczu. W tym samym czasie kapelusz był również używany jako kosz do zbierania owoców lub dzbanka na wodę.

Pojawienie się tego kapelusza wiąże się ze starożytną legendą wietnamską, zgodnie z którą pewnego razu kobieta miała na głowie kapelusz z szerokimi liśćmi. Kapelusz był magiczny: gdziekolwiek pojawiła się ta kobieta, chmury natychmiast zniknęły, a pogoda stała się jasna i słoneczna. Od tego czasu prawie wszyscy Wietnamczycy noszą taki kapelusz.

Interesujący jest proces tworzenia tego kapelusza. Aby to zrobić, weź słabo rozwinięte liście bambusa i zanurz je w wodzie, aby zapobiec rozwarstwieniu. Następnie zostały oczyszczone i wysuszone na biało. Aby zachować kolor liści zostały przetworzone na szaro, a następnie podzielone na najcieńsze paski, z których następnie uszyto kapelusz.

Kiedyś ten kapelusz zdobił głowę prostych chłopów, ale dziś można go łatwo znaleźć w połączeniu z eleganckimi sukniami wieczorowymi. Nakrycie głowy można spotkać niemal wszędzie, w tym w sklepach z pamiątkami.

Kapelusz z koroną w postaci trapezu i niewielkiej podłużnej zakładki. Jej wąskie pola są schowane po bokach iz tyłu. Tradycyjna czapka regionu alpejskiego wykonana jest z delikatnego ciemnozielonego filcu i ozdobiona jest skręconym sznurkiem, chwostem lub piórami. W zależności od zajmowanej pozycji społecznej, taki kapelusz można uszyć z różnych materiałów i ozdobić zwykłą zieloną nicią lub złotą kantyną.

Ten kapelusz jest również popularny w Bawarii, dlatego często nazywa się go Bawarskim.

Według najstarszych kanonów etykiety, głowa Chińczyków nie powinna być odkryta. W tym celu zaprojektowano i stworzono wiele różnych kapeluszy w zależności od sytuacji, wieku lub pozycji w społeczeństwie. Na przykład młodzi mężczyźni nosili małe metalowe czapki na głowach. Młodzież z rodzin szlacheckich - czapki ze złota i kamieni szlachetnych.

Kiedy chłopiec miał 20 lat, wykonano z nim specjalny rytuał zakładania kapelusza („guanli”). Szef chińskiego cesarza został ozdobiony „mianem” - wzorem, którego każda część miała pewne znaczenie.

W średniowieczu najpopularniejszym nakryciem głowy zwykłego Chińczyka był trzcinowy kapelusz lub filcowa czapka. Najczęściej czapki miały stożkowy kształt, który jest doskonale zachowany do dziś. Bardzo dobrze znane są również małe chińskie kapelusze wykonane z tektury i pokryte jedwabiem.

Luksusowy czarny kapelusz z szerokim rondem i czerwoną satynową wstążką owiniętą wokół korony jest z pewnością jedną z głównych ozdób tradycyjnego hiszpańskiego stroju. Złoty sznurek, dekorujący pole, nadaje stroikowi jeszcze większą elegancję i godność.

Oprócz kapeluszy z szerokim rondem, Hiszpanie nosili napierśniki i monterów (płaskie kapelusze z grubego materiału). Ozdobiono je jasnym warkoczem, sznurkami, niezwykłymi nadrukami i związanymi pod brodą.

Tradycyjnym nakryciem głowy Hiszpanów był Kofya de Papos, składający się z tatuaży z metalową ramą i narzutą.

Na wzmiankę o meksykańskiej tradycyjnej czapce przychodzi na myśl nazwa „sombrero”. Pomimo tego, że przedmiot ten jest częścią stroju narodowego Meksyku, jego korzenie wywodzą się z Hiszpanii.

„Sombra” w tłumaczeniu oznacza „cień”.Dlatego początkowo Hiszpanie nazywali „sombrero” wszystkimi czapkami z bardzo szerokim rondem. Klasyczny model ma pola, które rzucają cień na twarz i ramiona osoby. Pola mogą być płaskie lub lekko wygięte. Kapelusz jest zakończony sznurkiem lub wstążką do wiązania pod brodą.

Przy okazji, sombrero jest częścią stroju narodowego nie tylko w Meksyku, ale także w innych krajach. Na przykład w Kolumbii kapelusz ten jest wykonany z trzciny i jest pomalowany na biało i czarno. W Panamie kapelusz ten jest tkany ręcznie, a im bardziej cienkie zakręty tworzą kapelusz, tym wyższa jest jego jakość i wartość.

Do produkcji sombrero używano różnych materiałów. Biedni mężczyźni wyplatają kapelusz ze zwykłej słomy, wiedzą, że kupują kapelusze z filcu lub aksamitu. Sombrero zdobi haft ze złotych nici, kwiatów i innych ozdób. Korona może być płaska lub lekko wydłużona i spiczasta.

Dziś sombrero jest nie tylko elementem stroju meksykańskiego, ale także niezmiennym atrybutem letniej garderoby i doskonałą pamiątką, a nawet częścią wnętrza, wykonaną w stylu etnicznym.

Jeśli ustawisz cel i przypomnisz sobie tradycyjny japoński strój, natychmiast przypomnisz sobie kimono, obi i inne elementy, ale nie nakrycia głowy. I rzeczywiście, kapelusze nie były obowiązkową częścią narodowego japońskiego stroju. Ale fryzury, zwłaszcza mężczyźni, miały ogromne znaczenie. Starożytni Japończycy często nosili luźne, luźne włosy, które można wiązać w kok lub plecić.

W wiekach XIV - XV fryzury stały się bardziej złożone, ponieważ do ich dekoracji wykorzystano grzebienie i spinki do włosów, specjalne rolki do nadania objętości.

Tradycyjny kapelusz Australijczyków nazywa się Akubra. Jest to model z wysoką koroną, lekko wklęsły w środkowych i szerokich zadartych polach. Do produkcji użyto wełny królika australijskiego. Ten kapelusz zdobył światową popularność i sławę po premierze filmu „Dundee nazywany„ Krokodylem ”.

Dziś ten kapelusz jest nadal popularny. Jest noszona przez rolników, pasterzy, myśliwych itp.

Niemcy w XIX i na początku XX wieku mieli dość szeroki wybór różnych nakryć głowy. Niemcy nosili szale, czapki i słomiane kapelusze. Czapki miały inny kształt: od maleńkiej czapki, ledwo zakrywającej górę, po luksusowe złote czapki na całej głowie. Ozdobiono je wstążkami, koronką, kwiatami.

Na niektórych obszarach Niemiec Niemcy nosili futrzane czapki z bobra, kuny lub wydry. Nosili je mężczyźni i kobiety. Czasami te kapelusze były noszone tuż nad czapkami.

Tradycyjny niemiecki kapelusz męski miał niewielki, zgrabny kształt i był zakrzywiony po bokach i za polem. Koronkę wokół korony i niewielką wiązkę ptasich piór wykorzystano jako dekorację.

Jeśli chodzi o nakrycia głowy angielskiego dżentelmena, zawsze przypomina schludny półkulisty kapelusz filcowy - melonik. Pod koniec XIX wieku ten elegancki kapelusz zastąpił nie mniej elegancki, ale bardziej masywny kapelusz. Dziś angielski melonik rzadko widuje się na ulicach Londynu, ten element garderoby pozostał tylko na uroczyste lub uroczyste okazje.

Tradycyjny bawarski kapelusz został ozdobiony koronkami, piórami lub szczotkami do włosów. Czysty kapelusz z małymi zakrzywionymi marginesami i dziś jest częścią codziennego lub świątecznego stroju bawarskiego rezydenta. Bawarskie święte tradycje honorowe, dotyczy to również pełnego szacunku stosunku do stroju narodowego. Pomimo tego, że tradycyjny strój ludowy jest dość drogi, noszenie go jest oznaką dobrego smaku.

Włoskie kapelusze różnią się znacznie w zależności od obszaru, w którym mieszkają. Kobiety zakładają małe czapki, zgrabne kokoshniki i jasne peleryny na metalowej ramie.

Mężczyźni nosili różne kapelusze, tweedowe czapki (coppola), zaokrąglone czapki z górnymi zwisającymi spodniami i workowate berety, które, nawiasem mówiąc, wciąż można znaleźć w niektórych częściach Włoch.

Kapelusz azjatycki to ogólna nazwa dla modeli popularnych w krajach wschodniej i południowo-wschodniej Azji. Najczęściej jest to stożkowe nakrycie głowy, choć czasami można znaleźć modele z dedykowaną koroną. Kapelusz w kształcie stożka był pierwotnie przeznaczony do ochrony przed światłem słonecznym i ulewnym deszczem.

Słoma, liście palmowe lub tekstylia są wykorzystywane jako materiały do ​​tworzenia tych kapeluszy. Dla wygody niektóre modele są dodatkowo wyposażone w jedwabne wstążki do wiązania pod brodą.

W większości modele te są wykonane w naturalnych kolorach, ale czasami są malowane, na przykład, w kolorach flagi narodowej, ulubionej drużyny sportowej, ozdobionej napisami, odbitkami itp.

Tradycyjne nakrycie głowy francuskiego - Kanto, to kapelusz w kształcie twardym z cylindryczną koroną i prostymi polami. Kapelusz wykonany jest ze słomy. Po raz pierwszy pojawił się około połowy XIX wieku i po raz pierwszy został użyty przez wioślarskich sportowców do ochrony przed słońcem. Kanote'e zyskał ogromną popularność już w XX wieku, kiedy kapelusz stał się modnym i stylowym dodatkiem nie tylko dla mężczyzn, ale także dla kobiecego kostiumu. Wielkim wielbicielem tego eleganckiego kapelusza był na przykład trendsetter Coco Chanel.

Kanote jest popularny nie tylko we Francji, ale także w wielu innych krajach świata. Na przykład w ZSRR kapelusz stał się szalenie pożądany po premierze filmu „Stary człowiek Hottabych” na ekranach kraju, gdzie w tym francuskim nakryciu głowy pojawił się miły mag przed publicznością.

Hawaje to słońce, gorące lato, egzotyczna roślinność i kolorowe lekkie ubrania. Bardzo łatwo jest zaprezentować kostium hawajski nawet tym, którzy nie mają dużej wiedzy na temat tradycji różnych narodów świata: są to lekkie koszule, szorty, spódnice i gorsety, malowane kwiatami, egzotyczną roślinnością, rajskimi ptakami itp. Istotnym elementem stroju jest jasny, pachnący wianek z kwiatów noszony na szyi. Jeśli chodzi o dekorację głowy, najczęściej jest to albo duży pachnący egzotyczny kwiat zdobiący włosy kobiety, albo wieniec z kwiatów.

Dla mężczyzn jest to słomkowy kapelusz ozdobiony świeżymi kwiatami lub kwiatową obwódką, wstążką i innymi dekoracjami.

Popularność czeskiej odzieży narodowej polega na prostocie kroju i bogatym i różnorodnym wykończeniu. Przede wszystkim jest haftem, a jego ozdoby były używane w różnych częściach Republiki Czeskiej. Jeśli chodzi o kapelusze, dla kobiet jest to mała czapka ozdobiona haftowaną wstążką i koronkową obwódką. Pod nią, z reguły, noszono piękną pelerynę. Żonaci Czesi nosili małe, mocno wykrochmalone czapki. Dla mężczyzn czapka z wysokim futrem służyła jako nakrycie głowy lub, przeciwnie, kapelusz rycynowy ze skręconymi polami i niską koroną.