Wszystko, co musisz wiedzieć o Dalmatyńczykach

Dalmatyńczycy są znani na całym świecie ze względu na ich wyjątkowy kolor. Te psy mają wysoki poziom inteligencji, umiejętności trenowania, a także niesamowitą aktywność, która może zarówno rozbawiać, jak i powodować niedogodności. Ten artykuł obejmie wszystkie znane informacje o Dalmatyńczykach: historię pochodzenia rasy, sposób życia, dietę i cechy treningowe.

Niestety, dokładne pochodzenie Dalmatyńczyków nie jest znane. Wzmianka o tych niezwykłych psach pojawia się czasem w starożytnych dokumentach historycznych. Dane te nie są jednak wystarczające, aby z ufnością zadeklarować przodków tej rasy, a także region jej pochodzenia.

Rozwój rasy można prześledzić dopiero od XVI wieku. Psy, przypominające współczesne dalmatyńczyki, są często przedstawiane na obiektach sztuki, znakach i ogłoszeniach. Mogą to być playbills, w których dalmatyńczycy byli uczestnikami programu, lub portrety towarzyskich i szlachciców z ich niezwykłymi zauważonymi zwierzętami.

Być może najważniejszym dokumentem potwierdzającym starożytność tych psów są obrazy w świątyniach religijnych. Na przykład obrazy łaciatych psów są obecne w elementach obrazu ołtarza kościoła Najświętszej Marii Panny (miasto Lošinj), na fresku kościoła franciszkańskiego (Zaostrog), a także w niektórych fragmentach fresków kościoła Santa Maria Novella.

Należy powiedzieć, że Dalmatyńczycy zdobyli największą popularność właśnie na płótnach artystów z Toskanii, a mianowicie w swoich dziełach psy zostały przedstawione w towarzystwie ich szlachetnych mistrzów. Uderzającym przykładem jest Cosimo II Medici (1590-1621) - toskański książę, którego często przedstawiano w towarzystwie ukochanej Dalmacji. To samo dotyczy płótna przedstawiającego jego syna Francesco Medici i jego ulubionego psa.

Pierwszym przyrodnikiem, który jako pierwszy nadał tej rasie oficjalną nazwę, był Thomas Pennant. W swojej pracy „The Four-legged Synopsis” naukowiec umieścił rasę w ogólnej klasyfikacji ras toskańskich i nadał tym psom nazwę Dalmatyńczyk. Uważa się, że rzymskokatolicka archidiecezja Dzhyakovo-Osiekovsky była zaangażowana w tworzenie tego imienia. To w jej dokumentach archiwalnych znaleziono zapisy z początku XVIII wieku, które opisywały rasę zwaną Canis Dalmaticus. Mówiono, że te psy mają wyjątkową kolorystykę i kolorystykę dla Chorwacji.

Na początku XIX wieku rozpoczęła się aktywna dystrybucja rasy w całej EuropieJednak otrzymała największą popularność w Wielkiej Brytanii. Po pierwsze, brytyjscy hodowcy zaczęli hodować rasę, ponieważ nie przywieziono do kraju zbyt wielu osobników, a coraz więcej osób chciało je kupić. W procesie selekcji wykorzystano materiał genetyczny innych ras psów, w szczególności czarne wskaźniki i białe angielskie teriery.Rasy te zostały wykorzystane do stworzenia wielu innych nowoczesnych psów: Bulldogów, Bull Terrierów, Staffordshire Terrierów i kilku innych.

Dziś nie jest trudno wytłumaczyć popularność tych psów w tym czasie. Oprócz oryginalnego i mało prawdopodobnego koloru, Dalmatyńczycy posiadali niesamowitą wytrzymałość i szybkość, co pozwoliło im poruszać się na duże odległości bez żadnych problemów. Oprócz celów dekoracyjnych, Dalmatyńczycy zdobyli cechy obrońcy - często brali udział w wycieczkach jako strażnicy mienia. Z reguły psy te były wypierane z wozów z zapasami złodziei i dzikich zwierząt. Nieco później dalmatyńczycy zaczęli przypisywać status psów przewożonych powozami - uczono ich nie tylko pilnowania bagażu, ale także prowadzenia koni, skubiąc ich nogi, gdy tempo podróży zwolniło.

W prywatnych gospodarstwach Dalmatyńczycy również odgrywali pewną rolę. Byli wspaniałymi towarzyszami, strażnikami, a czasem brali udział w polowaniach i polowaniach. Kobiety mody często zabierały te zwierzęta na spacer w ciemności - te psy wyjątkowo strzegły pań przed przestępcami, gwałcicielami i złodziejami. Przez jakiś czas obecność Dalmatyńczyków na dworze szlachty oznaczała ich wysoki status.

Gdy znaleźli się na ziemi amerykańskiej, Dalmatyńczycy stracili swój bezpośredni cel. W tym czasie wagony przewożące wodę były aktywnie wykorzystywane do gaszenia pożarów. Konie zaprzęgnięto do takich wagonów, a towarzyszyli im Dalmatyńczycy - oczyszczali drogę przez tłum ludzi i przeszkód. Dzisiaj dalmatyńczyki są nieoficjalnym symbolem amerykańskiej straży pożarnej. Wielu współczesnych amerykańskich strażaków uruchamia dokładnie Dalmatyńczyków - te zwierzęta są uważane za ich talizman, która chroni właściciela przed niebezpieczeństwem i ryzykiem oparzeń.

Wiele czasu upłynęło, zanim dalmatyńczyki zaczęły być uznawane na europejskich i amerykańskich wystawach. Profesjonalne jury uznało Dalmatyńczyków dopiero w 1860 roku na wystawie w Birmingham. Zaledwie 30 lat później otworzył się pierwszy na świecie klub dalmatyński i przyjęto pierwszy standard rasy. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (lub IFF) uznała tę rasę psów dopiero w 1926 roku.

Na terytorium współczesnej Rosji Dalmatyńczycy pojawili się dopiero pod koniec XX wieku. (mniej więcej w latach 80.), jednak ze względu na zbyt małą populację hodowla rasy przebiegała bardzo powoli. Banalna ignorancja większości rosyjskich hodowców na temat istnienia tej rasy również utrudniała promocję rasy na rynku. Pierwsze szkółki z osobnikami Dalmatyńczyków, jak również oficjalne kluby hodowlane, pojawiły się w Rosji dopiero w latach 90. XX wieku.

Każda oficjalnie ustalona rasa psów ma unikalny standard, który określa jej zewnętrzność. Rozważ kluczowe cechy standardowych dalmatyńczyków.

• Głowa i kufa. Głowa jest proporcjonalna i płaska, kufa wydłużona. Zauważalny jest wyraźny stop, długość kufy jest w przybliżeniu równa długości części potylicznej. Na twarzy i głowie nie ma fałd.
• Uszy. Większe niż średnia wielkość i typu wiszącego, są ustawione szeroko i często przyciśnięte do głowy w spokojnym stanie. Kształt uszu jest trójkątny, kolor powinien być taki sam jak u psa - z wyraźnymi plamami.
• Oczy Małe owalne oczy. Szeroko rozmieszczone, nie pogłębione. W odcieniach tęczówki dominują ciemnobrązowe odcienie (dla osób o ciemnych i czarnych plamach) i miód, brąz i bursztyn (o odpowiednim kolorze). Wygląd jest skoncentrowany, wyrazisty, powieki dobrze przylegają do oka, aż do gałki ocznej pokryte są krótkimi włosami o plamistej pigmentacji.
• Nos Duże, szerokie, dobrze rozwinięte nozdrza.Kolor jest identyczny z ogólnym kolorem rasy - dla czarnych cętkowanych osobników czarnych, dla osobników z brązowym kasztanem.
• Szczęka i zęby. Szczęki są masywne i mocne, właściwy zgryz jest typu „nożyczek”. Górna szczęka jest nieco dłuższa niż dolna szczęka, co umożliwia całkowite ukrycie dolnej szczęki i kłów. Wargi muszą pasować do szczęki i nie tworzą niepotrzebnych fałd.
• Szyja Długi, mocny, choć dość cienki. Elastyczny, pozwala psu swobodnie się obracać.

• Ciało Mocne, lekko wydłużone i proporcjonalne. Duża liczba mięśni znajduje się na ramionach i dolnej części pleców. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, żebra sklepione. Plecy są płaskie, prawie nie przechylone na zad.
• Kończyny. Długi, prosty i mocny, a jednocześnie dość cienki i elegancki. Łokcie powinny być mocno dociśnięte do ciała. Kończyny tylne bardzo muskularne, dobrze rozwinięte kolana. Same łapy są ściśle połączone, najczęściej w kształcie okrągłym lub owalnym.
• Ogon Długie, masywne, lekko pigmentowane w czystej czerni lub bieli. Charakterystyczna cecha ogona - jest idealnie prosta, pokryta cienką warstwą wełny i lekko zwężana na końcu. Ze względu na tę strukturę ogon Dalmatyńczyków wygląda jak gładki drewniany kij.
• Okładka z wełny. Sierść jest gruba i bardzo gęsta, ale krótka. Widoczne błyszczące odpływy po bokach i na plecach. Struktura sztywnej, jednolitej warstwy pokrywa całe ciało psa - na klatce piersiowej i w obszarze plew narządów może być nieco dłuższy.
• Kolor Niezależnie od procentu odcieni dominujący kolor powinien być zawsze dokładnie biały. Na tle białego koloru dopuszczalne są częste brązowe lub czarne plamy z wyraźnymi krawędziami. W całym ciele plamy powinny być tego samego koloru, a jednocześnie znajdować się na wszystkich częściach ciała bez lokalizacji w określonym miejscu.

Typowe objawy psów rasy dalmatyńskiej.

• Średnia waga kobiety wynosi 20-27 kg, dorosłego mężczyzny 22-32 kg.
• Średnia wysokość samic w kłębie wynosi od 55 do 58 centymetrów, mężczyźni - od 58 do 62 centymetrów.
• Średnia długość życia wynosi 10–13 lat. W idealnych warunkach zatrzymania - do 17 lat.
• Kraj pochodzenia - Chorwacja.
• Krótkie włosy nie są gwarancją braku linienia - wręcz przeciwnie, rasa ta rzuca znacznie częściej niż reszta.
• Około 12% całkowitej liczby noworodków od urodzenia jest głuchych.
• Niezwykły łaciaty kolor dalmatyńczyków jest indywidualny dla każdej osoby.

Dalmatyńczycy są indywidualistami nie tylko pod względem wyglądu, ale także charakteru. Są to niezwykłe charyzmatyczne psy o niezwykłym charakterze.

Te psy nie są odpowiednie dla właścicieli, którzy są przyzwyczajeni do ras psów. Od urodzenia Dalmatyńczycy są zaskakująco zabawni, aktywni, nie tolerują siedzenia przez długi czas, woląc poświęcić cały swój wolny czas na gry i rozrywkę. Przy niewystarczającym wysiłku fizycznym stają się destrukcyjne - mogą gryźć meble, zepsuć elementy wnętrza, a nawet pstryknąć członkom rodziny. W stanie podniecenia psy te są całkowicie niekontrolowane i nie wykonują żadnych poleceń.

Głównym warunkiem edukacji jest wyznaczenie gospodarza w roli dominanta. Faktem jest, że te psy potrzebują ciężkiego treningu z dużą ilością bezpośrednich instrukcji, bez pustych nagród i materiałów informacyjnych.

Ta rasa psów doskonale rozumie zarówno jej właściciela, jak i członków jego rodziny oraz obcych. Są w stanie bardzo szybko ocenić sytuację i podjąć świadome decyzje. Dzięki bystremu umysłowi Dalmatyńczycy po prostu uczą - sami starają się zrozumieć gospodarza i wykonywać jego polecenia.Jednocześnie przysmaki odgrywają tu niewielką rolę, głównym celem jest zdobycie aprobaty właściciela.

Osobliwością tych psów jest to, że nie są skłonne przywiązywać się do żadnej osoby. Jeśli Dalmatyńczycy dorastają w dużej, zwartej rodzinie, będą w równym stopniu chronić i kochać każdego ze swoich członków. Dobroduszna i odważna postać pozwala Dalmatyńczykom szybko nawiązać kontakty z psami innych ras. Jeśli chodzi o koty i inne zwierzęta domowe, pies będzie również starał się budować z nimi relacje, ale dla większości zwierząt będzie zbyt aktywny. W swoich grach i rozrywkach Dalmatyńczycy mogą po prostu przypadkowo okaleczyć swoich „sąsiadów”.

Jeśli mówimy o dojrzałych dzieciach (po 8 latach), to z nimi Dalmatyńczycy czują się swobodnie. Czują u dzieci tę samą nieodpartą energię i przywiązanie do aktywnych gier. Jeśli chodzi o małe dzieci, dla nich dalmatyńczyki nie byłyby najlepszym rozwiązaniem. Faktem jest, że większość psów często ma problemy ze słuchem, co powoduje, że instynktownie reagują na najmniejsze dziwne dźwięki i ruchy. Jednocześnie małe dzieci często nie oglądają swoich działań i mogą przeszkadzać odpoczywającemu psu, a to już doprowadzi do urazów lub silnego strachu dziecka.

Jeśli chodzi o gości lub pieszych na ulicach, Dalmatyńczycy są przyjaźni i powściągliwi. Nie spieszą się do pierwszego narożnika w swoich ramionach, ale pozwolą się pogłaskać i będą próbować traktować nieznajomego z dobrą wolą.

Obecnie istnieją tylko dwa zarejestrowane gatunki Dalmatyńczyków: dalmatyńczyki czarne i czarnobrązowe Dalmatyńczyki.

• Czarny cętkowany wygląd. Główną różnicą między tymi osobnikami jest wyraźna segmentacja czerni i bieli, gdzie głównym kolorem jest zawsze biały, a czyste czarne plamki są równomiernie rozmieszczone w całym ciele. Z reguły psy te są zdominowane przez kolor biały (nie kremowy) i obserwuje się odpowiednią pigmentację pazurów. Ciemny kolor jest akceptowalnym kolorem oczu dla Dalmatyńczyków, ale czasami występują wadliwe osobniki z niebieskimi i zielonymi tęczówkami, a także z charakterystyczną heterochromią. Takie osoby mogą być prezentowane na wystawach tylko w Stanach Zjednoczonych.

• Czarnobrązowe Dalmatyńczyki. Osoby te wyróżniają się głównie kolorem białym z ciemnobrązowymi plamami w całym ciele. Nos takich osobników jest czarny lub brązowy. Kolor oczu może się znacznie różnić, ale musi być brązowy, bursztynowy lub orzechowy.

Należy powiedzieć, że dziś dalmatyńczyki aktywnie krzyżują się z innymi rasami psów, co prowadzi do powstania metysów - przedstawicieli ras mieszanych. Psy te mają również charakterystyczny kolor plamisty, ale mogą mieć wzrost karłowaty, małe łapy, grubą i długą wełnę, brązowe lub nawet czerwone odcienie plam koloru.

Jeśli chcesz hodować dalmatyńczyki w domu, powinieneś również dokładnie rozważyć procedurę wyboru szczeniąt do hodowli. Poniżej opisane zostaną zasady i zalecenia, których należy przestrzegać przy wyborze szczeniąt tej rasy.

• Wiek Faktem jest, że dalmatyńczyków można oddać w niepowołane ręce dopiero po osiągnięciu 10-12 tygodni. Po tym wieku szczenięta są już zaszczepione przeciwko większości chorób, są przyzwyczajone do tac i chodzenia, mają własną dietę. Ponadto już w tym wieku zauważalne są wady wyglądu i niektóre choroby dziedziczne. Szczególną uwagę należy zwrócić na słuch zwierzęcia - w tym celu zabierz zwierzę do testu BAER.To badanie określi, czy Twój zwierzak ma problem ze słuchem.
• Wygląd. Zwróć szczególną uwagę na wygląd swojego zwierzaka. Jeśli wybierzesz model wystawy, szczeniak musi mieć wszystkie cechy zewnętrzne. Jednak wygląd może decydować o zdrowiu zwierzęcia. Zazwyczaj stan sierści (mokry, ścięty w odbycie lub narządach płciowych), stan oczu (obecność kanałów łzowych), równość kości, długość pazurów i czystość uszu mówią o problemach z przewodem pokarmowym.
• Warunki zatrzymania. Niezależnie od tego, gdzie zwierzę zostało zakupione, zapytaj o warunki, w których on i jego rodzice byli przetrzymywani. Będziesz miał pojęcie o dobrej wierze hodowcy w opiece nad zwierzętami.
• Warunkiem jest pełny pakiet dokumentów. W gospodarstwach hodowlanych i szkółkach należy podać paszport weterynaryjny, metryczny i rodowód szczeniąt. Kupując zwierzę z rąk, trudno jest uzyskać cały zestaw dokumentów, ponieważ nie wszyscy hodowcy przechowują taką dokumentację. Oprócz dokumentów przydatne będzie sprawdzenie dokumentów rodziców szczeniaka, dzięki czemu dowiesz się o chorobach dziedzicznych i predyspozycjach przyszłego zwierzaka.
• Aktywność Zwróć uwagę na zachowanie szczeniąt. Zawsze trzeba wybierać osoby aktywne - mówi o dobrym zdrowiu, zrównoważonej naturze i poświęceniu. Takie zwierzęta uczą się szybciej i lepiej tolerują ćwiczenia.

Pod względem żywienia dalmatyńczyki nie są zbyt wybredne. Są absolutnie wszystkożerne i przystosowują się do każdej diety. Dla zrównoważonej diety powinna ona zawierać następujące produkty: białe mięso, ryby, produkty mleczne, warzywa i owoce. Osobliwością karmienia Dalmatyńczyków jest to, że lepiej trawią dokładnie naturalne pożywienie. Sztuczne dodatki mogą powodować alergie i kamienie nerkowe.

Jeśli chodzi o karmienie gotowych pasz, tylko produkty premium lub super premium są odpowiednie dla dalmatyńczyków. To właśnie te pokarmy mają wystarczającą bazę witaminową i praktycznie nie zawierają szkodliwych pierwiastków sojowych. Nowoczesna karma dla psów aktywnych oferuje mieszanki z ogromną ilością białka.Jednak dla dalmatyńczyków takie jedzenie będzie przydatne dopiero na początku. Tutaj warto wspomnieć o paszach przeznaczonych dla psów średniej wielkości.

W żywieniu suchej karmy bardzo ważne miejsce zajmuje woda, dlatego do gotowych mieszanek dodaje się kefir lub oleje roślinne. Produkty te wzmacniają wełnę, sprawiają, że jest grubsza, a kolor jest bogatszy. Podczas karmienia gotowej paszy nie zapomnij odnieść się do instrukcji. Szczególną uwagę należy zwrócić na tę normę już w pierwszych dniach po pojawieniu się zwierzaka w domu. Wyeliminuj dodatkowe witaminy z diety podczas karmienia psa gotowymi paszami - mają już wszystko, czego potrzebują.

Częstym błędem niedoświadczonych hodowców podczas karmienia psa jest podawanie tylko białego mięsa. Faktem jest, że głównym warunkiem żywienia Dalmatyńczyków jest właśnie różnorodność żywności w diecie. Mogą to być zarówno suplementy diety, jak i warzywa, które dostarczają organizmowi niezbędnych witamin.

Aby produkty mięsne były dobrze trawione w organizmie, powinny być traktowane wrzącą wodą i pokrojone na małe kawałki (zwłaszcza jeśli chodzi o karmienie bardzo młodych szczeniąt). Konieczne jest wybranie odmian o niskiej zawartości tłuszczu: jagnięcina, wołowina, królik, kurczak jest również odpowiedni.

Lepiej podawać produkty mięsne na noc, aby ciało psa mogło łatwo przyswoić wszystkie składniki w okresie odpoczynku zwierząt. Rano zazwyczaj dają lekkie i odżywcze jedzenie - płatki i warzywa, które zapewnią Twojemu pupilowi ​​siłę do zabawy i treningu.

Zboża i płatki zbożowe ze zbóż również dobrze się prezentują jako zdrowa dieta dla Dalmatyńczyków. Najlepiej używać jęczmienia, gryki (na wodzie) i prosa. Herkules powinien zostać odrzucony - udowodniono, że sierść psa zaczyna nabierać nieprzyjemnego żółtego koloru.

Świeże warzywa są również niezbędnym składnikiem odżywczym w diecie Dalmacji. Do tego celu nadają się zarówno surowe warzywa, jak i owoce (jabłka, papryka, marchew, seler) i gotowane warzywa.

Dobrym substytutem mięsa będzie gotowana ryba morska, a także niektóre podroby. Aby urozmaicić dietę Dalmatyńczyków, zaleca się okazjonalnie dodawać produkty z sera twarogowego, sery i jajka (na twardo).

Niedoświadczeni hodowcy czasami mylą nieodparty apetyt Dalmatyńczyków z niezadowolonym głodem. Czasami zwierzę szybko zjada jedzenie, aby zademonstrować pragnienie suplementów. Jeśli to zachowanie się utrzymuje, spróbuj trochę zwiększyć ilość jedzenia. Chociaż większość Dalmatyńczyków może samodzielnie określić ilość żywności, której potrzebujesz, nadal powinieneś ściśle przestrzegać rozmiaru porcji. Nadmierna waga może prowadzić do rozwoju wielu poważnych chorób, w tym układu sercowo-naczyniowego.

Czasami Dalmatyńczycy wykazują całkowitą niechęć do jedzenia w tej chwili. Jeśli jest to odosobniony przypadek trwający kilka dni, nie należy się martwić. Ta rasa psów może od czasu do czasu zorganizować tak zwany rozładunek, gdy zwierzę trawi otrzymane już jedzenie i rozprowadza białka i węglowodany w organizmie.

Każdy rodzaj karmienia ma swoje pozytywne i negatywne strony.

Plusy:

• możliwość długotrwałego przechowywania dużych ilości żywności;
• a priori wysokiej jakości gotowe produkty zawierają pełną gamę witamin i minerałów niezbędnych do życia psa;
• nie ma problemów z równoważeniem odżywiania, gotowa pasza zawiera optymalną ilość białka, tłuszczu i węglowodanów;
• nie musisz stale dostosowywać porcji przygotowanej żywności, zazwyczaj ich rozmiar jest wskazany na opakowaniu każdej paszy.

Wady:

• premium i wyższe kanały kosztują kwotę ryczałtową, zwłaszcza jeśli chodzi o duże ilości;
• w takiej diecie gubi się różnorodność pożywienia, ponieważ zwierzę domowe zawsze otrzymuje tę samą paszę;
• zawartość w paszy dużej ilości białka, które jest szkodliwe dla ciała dalmatyńczyka.

Plusy:

• stosunkowo niski koszt;
• zdolność do samodzielnego dostosowania jakości żywności i jej wartości kalorycznej;
• w żywieniu naturalnej żywności łatwo jest zmienić dietę, urozmaicić ją o nowy produkt.

Wady:

• potrzeba regularnego przygotowywania świeżej żywności, ponieważ porcje nadają się do użytku tylko w krótkim czasie;
• złożoność ciągłego obliczania kalorii i stosunek białka, tłuszczu i węglowodanów.

Dieta, a także częstotliwość karmienia dorosłych i młodych ludzi, często jest bardzo różna. Na przykład dorosłe zwierzę będzie potrzebowało ściśle zbilansowanej diety z ograniczoną ilością białka, a także obecnością witamin i minerałów. Jeśli mówimy o młodym lub nowonarodzonym szczeniaku, należy go karmić co najmniej 4-5 razy dziennie małymi porcjami. Z biegiem czasu, zwykle raz na 3 miesiące, jeden posiłek jest usuwany z diety, a same porcje zwiększają się. Tak więc, około 10-12 miesięcy, zwierzę powinno jeść nie więcej niż 2 razy dziennie.

W żadnym wypadku dalmatyńczyk nie powinien otrzymać kości przed ukończeniem pierwszego roku życia. Przed tym okresem zęby zwierzęcia aktywnie się zmieniają, a kości mogą uszkodzić ich strukturę. Dobrą opcją byłoby karmienie mieszanek zmielonych kości i mięsa, a także podrobów i chrząstki. Również szczenięta dalmatyńskie potrzebują co najmniej dwóch porcji świeżego twarogu tygodniowo. Aby twaróg był bardziej atrakcyjny dla Twojego zwierzaka, możesz dodać miód, owoce lub glukozę. Twaróg nie tylko wzmacnia kości zwierzęcia, ale także ma pozytywny wpływ na skórę, poprawia funkcjonowanie układu nerwowego, a także przeciwdziała procesom alergicznym.

Dalmatyńczyków nie można nazwać wybrednymi w opiece lub utrzymaniu psów. Są czyste, nie lubią brudu i wody. W przeciwieństwie do innych psów, dalmatyńczyki nie rozpadają się w żadnym konkretnym okresie roku, ale dosłownie stale. Dlatego pomimo cienkiej warstwy wełny, większość czasu będzie spędzana dokładnie na pielęgnacji skóry głowy. Jedyną rzeczą, która może Cię uratować w tej sytuacji, jest regularne czesanie lub trzymanie zwierzęcia poza mieszkaniem (w przypadku prywatnego domu). Czesanie nie tylko usuwa dodatkową warstwę wełny, ale także nadaje jej zadbany wygląd. Do dokładnej pielęgnacji będziesz potrzebować pędzla z częstymi, ale miękkimi zębami lub okrągłym miękkim grzebieniem.

Niektórzy niedoświadczeni hodowcy zwykle myją dalmatyńczyków, aby pozbyć się charakterystycznego zapachu psa. Jednak faktem jest, że te psy w ogóle nie mają tego zapachu. Pierwsza kąpiel powinna być przeprowadzona nie wcześniej niż zwierzę będzie pół roku. Do tego wieku jest zbyt duża szansa na uszkodzenie naturalnej okrywy tłuszczowej skóry. Podobnie jak inne rasy psów, Dalmatyńczyków nie należy myć zbyt często - wystarczy raz na kilka miesięcy. Jeśli pies po prostu zabrudzi się podczas chodzenia lub treningu, do mycia używaj zwykłej wody bez detergentów.

Dużą uwagę w opiece nad Dalmatyńczykami należy poświęcić kondycji ich uszu. Ze względu na swoje położenie są w stanie bardzo szybko zanieczyścić, prowadząc do stanów zapalnych i alergii. Stan uszu zależy od zapachu, a także od intensywności emisji siarki. Jeśli nie ma nieprzyjemnego zapachu, takiego jak brud, stan uszu zwierzęcia jest zadowalający. Konieczne jest oczyszczenie uszu bawełnianym wacikiem lekko zwilżonym przegotowaną wodą.

W przeciwieństwie do innych psów, dalmatyńczyki często mają powolny rozwój uzębienia. Problem polega na tym, że zęby mleczne mogą zapobiec pojawieniu się wielu stałych zębów trzonowych. Jeśli zauważysz, że dziąsła psa zaczęły krwawić, a pod zębami mleka, trzonowce zaczynają wybuchać, natychmiast zabierz zwierzę do dentysty psa i usuń górne zęby. Jeśli górny ząb jest luźny lub luźny, możesz spróbować go usunąć sam - owinąć górny ząb czystą gazą i kołysać, aż spadnie.

Innym problemem w pielęgnacji zębów jest tworzenie się kamienia nazębnego i płytki nazębnej. Poza tym, że płytka nazębna prowadzi do zapalenia dziąseł, nadaje psu nieatrakcyjny wygląd i może zakłócać proces jedzenia. Możesz usunąć cienką warstwę płytki nazębnej w domu - specjalne proszki i maści, które czyszczą płytkę nazębną są sprzedawane do czyszczenia zębów. Dobrą opcją budżetową do czyszczenia zębów z płytki nazębnej będzie skórka z cytryny. Zawiera kwasy, które mają destrukcyjny wpływ na gromadzenie się materii. Sam kamień można łatwo oczyścić specjalną szpatułką (metalową lub drewnianą) - są one sprzedawane w każdym sklepie zoologicznym. Aby przyszły kamień nazębny pojawił się nie tak szybko, należy dodać pomidory lub sok pomidorowy do diety swojego psa.

W tej rasie psów często obserwuje się zdeformowane pazury, które nie tylko uniemożliwiają psom pełne poruszanie się, ale także ranią łapy zwierząt. Warto zacząć czyścić pazury od dzieciństwa, a to jest przydatne zarówno dla zwierząt wystawowych, jak i domowych. Długie pazury zapobiegają gromadzeniu się łapy w jednej kuli, co uniemożliwia psu poruszanie się i prowadzi do procesów zapalnych na poduszkach.

Białe pazury są przycinane znacznie łatwiej, zazwyczaj mogą zobaczyć, gdzie kończy się różowy poziom - w ten sposób zmniejsza się szansa na zranienie łap psa. Jeśli pazury psa są czarne, odetnij pazury tuż poniżej punktu krzywizny.

Dalmatyńczycy, mimo niespokojnego temperamentu, powinni zawsze mieć swoje miejsce. Tam zwierzę przyjdzie, gdy się zmęczy lub gdy będzie musiał spać. Miejsce musi być blisko właścicieli - pies musi widzieć, że nie jest sam. Możesz także zrobić z niego budki i domy na świeżym powietrzu - Dalmatyńczycy uwielbiają ulicę latem i wiosną. Gdy nastanie zimna pogoda, zwierzę powinno zostać zabrane do domu - Dalmatyńczycy nie mają wystarczającej ilości wełny, aby przetrwać zimę bez poważnych konsekwencji.

Dalmatyńczycy nieustannie potrzebują wysiłku fizycznego. Muszą chodzić co najmniej 2 razy dziennie, podczas jazdy do specjalnych miejsc do szkolenia psów. Jeśli Twój zwierzak nie może zrealizować całej swojej energii na ulicy, bądź przygotowany na konsekwencje w ścianach mieszkania. Zwierzę będzie wyrażać swoją energię poprzez agresję, nastroje i destrukcyjne zachowanie - uszkodzenie mebli, drobne sztuczki, agresję wobec innych zwierząt.

Dalmatyńczycy potrzebują specjalnego wykształcenia, standardowe modele treningowe nie będą odpowiednie do szkolenia tych psów. Niepożądane jest również korzystanie z usług opiekunów psów do szkolenia psów. Faktem jest, że wiele sukcesów tej rasy zależy od autorytetu, który musisz stworzyć ze swoim zwierzakiem. Jeśli ten autorytet zostanie utworzony w stosunku do trenera - prawdopodobnie pies nie będzie cię słuchał.

Pomimo ich wysokiej inteligencji, skuteczne szkolenie Dalmatyńczyków jest silnie utrudnione przez ich niepohamowaną energię i ciągłe pragnienie odkrywania wszystkiego, co jest wokół. Ponadto ta rasa jest wyjątkowo kochająca wolność i będzie działać na swój sposób, jeśli poczuje zastój właściciela.

Im szybciej wybierzesz odpowiednią nazwę dla swojego zwierzaka, tym szybciej się do niego przyzwyczai i zareaguje. W przyszłości używanie pseudonimu przed drużynami pomoże ci skupić zwierzę na konkretnym zadaniu. Pseudonim musi być krótki i dźwięczny - zwierzę musi go zapamiętać i odróżnić między innymi dźwiękami.

Staraj się tłumić w sobie próby głośnego potępienia, a nawet przemocy fizycznej wobec psa. Bicie prowadzi tylko do agresji, nieposłuszeństwa, kaprysów i lęków.Wyraź swoje niezadowolenie tonem głosu, bez podnoszenia głosu. Nie martw się, Dalmatyńczycy bardzo szybko zrozumieją, kiedy jesteś zły i kiedy jesteś szczęśliwy.

Staraj się częściej prowadzić swojego zwierzaka do miejsc o dużym natężeniu ruchu. Może to być zwykły spacer po ulicy lub aktywna rozrywka w mieście, w otoczeniu dużej liczby osób. Dalmatyńczycy muszą nauczyć się zachowywać spokojnie w dużej grupie nieznajomych. W takim przypadku powinieneś działać jako obrońca, który przyjdzie na ratunek w razie niebezpieczeństwa. Jeśli zamierzasz zaprowadzić psa na place zabaw (szczególnie dla psów), upewnij się, że twoje zwierzę jest zaszczepione przeciwko wszystkim infekcjom i wirusom.

Pierwszym krokiem do nauki jest przyzwyczajenie się do wykonywania prostych poleceń. Lista takich poleceń obejmuje: „usiądź”, „łapa”, „głos”, „an”, „dla mnie”. Przed pół roku byłoby miło uczyć swojego pupila, by odpowiadał i odpowiadał na swój pseudonim. Gdy tylko poznasz tę podstawę poleceń, przystąp do badania bardziej złożonych poleceń, które wymagają długotrwałego działania: „blisko”, „położyć się”, „aportować”, „wziąć” i inne.

Stopniowo przechodź z zespołu do wysiłku fizycznego. Staraj się odwiedzać częściej na platformach gier, opracuj system poleceń dla swojej platformy z pewnymi maszynami do ćwiczeń i przeszkodami.

Jednym z głównych warunków szkolenia jest regularność i spójność. Staraj się prowadzić zajęcia o określonej godzinie każdego dnia. Jeśli początkowo szkolenie zajmie ci nie więcej niż 20 minut ze względu na niespokojną naturę psa, to w wieku jednego roku powinny wzrosnąć do jednej godziny. Czas na trening należy wybrać przed śniadaniem lub przed obiadem, aby zwierzę domowe miało motywację do wykonywania poleceń na delikatność.

Właściciele, wybierając nazwę dla Dalmacji, dość często preferują pseudonimy, które odzwierciedlają niezwykły kolor rasy. Tutaj używane są takie nazwy: Figaro, Blot, Zebra, Bim (według powiązania historii „White Bim Black Ear”), arlekin, marmur, nefryt, gwiazda, Afryka, wydma, flora, Królewna Śnieżka.

Wybierając pseudonimy dla swojego zwierzaka, możesz skupić się na wielu skojarzeniach. Poniżej znajdują się przykłady udanych pseudonimów dla dziewcząt Dalmacji i Dalmatyńczyków.

• związek ze zjawiskami naturalnymi: Rain, Grad, Tuchka, Stozha;
• wyrażenie pełnej krwi: hrabia, ideał, pan, hrabina, książę, dama, dama;
• skojarzenia z kwiatami: rumianek, jaskier, łopian, piwonia, astra, hiacynt;
• skojarzenia z ciałami niebieskimi: Gwiazda, Księżyc, Neptun, Mars, Uran, Jowisz;
• ekspresja aktywności i prędkości: Trąba powietrzna, Burza, Mig, Błyskawica, Tichon;
• Możesz też nazwać zwierzaka na cześć sławnej osoby: Napoleona, Cezara, Juliusa, Cycerona, Tiffany'ego, Rosy, Berty, Sofii;
• skojarzenia z osobowościami mitologicznymi: Lokiego, Zeusa, Ateny, Wenus, Perseusza, Neptuna, Nicka, Juno;
• pseudonimy na nazwę konkretnego terytorium lub obiektu geograficznego: Wiedeń, Nil, Paryż, Świat.

Absolutnie wszyscy właściciele mówią o Dalmatyńczykach jako miłych, inteligentnych i niezwykle utalentowanych zwierzętach, które mogą wspierać w trudnych czasach. Wszyscy zauważają, że Dalmatyńczycy kochają psoty, a także ich przywiązanie do dzieci i innych psów.

Jeśli chodzi o aspekty negatywne, niektórzy narzekają na problemy z pielęgnacją zwierząt domowych - wydaje się, że nie wszyscy hodowcy oczekują, że tego rodzaju krótka linia włosów może zawierać tyle śmieci i brudu.

Zobacz poniższy film o historii pochodzenia i cechach rasy dalmatyńskiej.