Tripofobia: opis, przyczyny i leczenie

Ludzkie obawy są bardzo zróżnicowane. Nie tylko pająki i duchy, krew i wyżyny mogą się bać. Strach może być bardzo nietypowy. Tripofobia należy do kategorii takich fobii.

Tripofobia jest stosunkowo nowym pojęciem w psychiatrii. Jest to rodzaj zaburzenia psychicznego, w którym człowiek jest przerażony dziurami klastra. Ten strach jest tak nazywany z powodu połączenia dwóch słów: τρυπῶ (grecki) - „dziurkować” i φόβος (grecki) - „strach”. Triphophobic nie boi się określonej dziury, bez względu na to, jak duża lub mała jest, boi się dokładnie gromadzenia się dziur (są to dziury klastra).

Termin został wprowadzony do niektórych podręczników psychiatrycznych w 2004 r., Kiedy grupa naukowców z Uniwersytetu Oksfordzkiego była w stanie opisać odpowiednie zjawisko fobii. Błędem jest uważanie tripofobii za chorobę, jest to zaburzenie psychiczne, ale nie oznacza to, że osoba nie potrzebuje korekcji i leczenia.

Należy zauważyć, że tripofobia jako zaburzenie nadal nie jest uznawana przez niektóre krajowe stowarzyszenia zawodowe, na przykład Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zaprzecza istnieniu takiej fobii. Wątpliwości co do opisu tego strachu mają zarówno izraelscy lekarze, jak i specjaliści we Francji. Trudno jest zaskoczyć rosyjskich psychiatrów czymś i umieścili je na liście fobii.

Tripofoby doświadczają ataków paniki i tracą kontrolę nad swoim zachowaniem, gdy widzą wiele dziur na gąbce, która służy do mycia naczyń i urządzeń sanitarnych, nie mogą kontemplować piękna lotosu, martwią się dziurami w serze, strukturą porowatej czekolady, dziurami na skórze (na przykład powiększonymi porami na twarzy, na skórze dłoni itp.) )

W łagodnej postaci nagromadzenie dziur powoduje znaczny dyskomfort, przy czym rozpoczyna się ciężka tripofobia, ciężkie ataki paniki, ataki paniki, nudności, utrata przytomności, zaburzenia oddechowe i kołatanie serca nie są wykluczone.

Znaczący wkład w badania tej kwestii sprawił, że dwóch amerykańskich naukowców - Arnold Wilkins i Jeff Cole. Ich autorstwo to pierwsze dzieło o tripofobii. Naukowcy argumentowali, że strach osoby przed dziurami w klastrach był spowodowany najsilniejszą biologiczną niechęcią, a zatem nie jest właściwie poprawianie go jako pełnego strachu. Obaj badacze byli przekonani, że obrzydzenie osoby na widok skupiska dziur pojawia się w odpowiedzi mózgu na pewne skojarzenia, które mózg w jakiś sposób uważa za sygnał niebezpieczeństwa.

Takie skojarzenia są powodowane przez tę część mózgu, którą Whitkins i Cole nazywają „prymitywnymi”, czyli sam tripofob nie do końca rozumie, czego tak naprawdę się boi. Wiele osób cierpiących na tak niezwykły strach było związanych z najdziwniejszymi skojarzeniami:

• niektórzy bali się wpaść w te dziury, obawiali się, że zostaną „zaostrzeni”;
• inni sugerowali, że wewnątrz tych dziur żyją niebezpieczne i przerażające stworzenia;
• inni po prostu nazywali małe dziury w klastrach „ogromnymi i obrzydliwymi”.

Cole i Uitkin szczegółowo przestudiowali cechy obrazów wszystkiego, co zawiera dziury klastra, oszacowali długość fal świetlnych, głębokość obrazu, przeprowadzili badania w rzędach asocjacyjnych. W końcu doszli do wniosku Otwory klastra, niezależnie od tego, gdzie się znajdują, mają niezwykłe cechy wizualne, prawie takie same jak obrazy zwierząt trujących.

Czego więc się boją tripofobów? Lista obiektów, które mogą powodować zamieszanie, niepokój i panikę w ich duszach, jest dość duża. Obejmuje on ogromną liczbę zarówno sztucznych, jak i naturalnych obrazów, w których zapewnione są otwory klastra (skupiska małych lub małych otworów):

• ludzka skóra (wiele porów);
• struktura mięsa zwierząt (duża liczba włókien, a czasami przez otwory);
• tekstura drewna (zwłaszcza jeśli ma dużo dziur w pasożytach owadów);
• tekstura roślin (łodygi, kwiaty, rdzenie kwiatów, liście);
• korale (prawie wszystkie ich odmiany pokryte są dużą liczbą małych lub większych otworów);
• gąbki (na naczynia, wyroby sanitarne, na ciało), pumeks;
• plastry miodu (zwykle najgorsze dla tripofoby);
• kropki i powtarzające się dziury na skórze żaby, ropucha;
• wszelkie porowate powierzchnie (ser, czekolada, ciastka drożdżowe;
• suche strąki;
• nasiona;
• mydliny mydlane;
• niektóre skały geologiczne, kamienie;
• mech, pleśń;
• sito, durszlak, skimmer.

Przyczyny tej fobii są owiane tajemnicą, pytanie wciąż jest rozważane przez naukowców na całym świecie. Nie ma zgody co do pochodzenia fobii. Są tylko teorie, które mogą częściowo wyjaśnić, dlaczego niektórzy ludzie boją się powtarzających się dziur. Oto główne z nich.

Człowiek jest zaprojektowany w taki sposób, że jego mózg jest zawsze gotowy do oceny tego, co widzą oczy i uszy, jest to biologiczna nieświadoma reakcja na zmiany środowiska. Jest to ważne dla przetrwania całego gatunku i jednostki. Jeśli dana osoba nie jest w stanie szybko przeanalizować zmian warunków z zewnątrz, wtedy prawdopodobieństwo jego śmiesznej śmierci czasami wzrośnie.

Same dziury klastra nie stanowią zagrożenia, ale są uważane za pewnego rodzaju drażniące. Mózg reaguje na ten czynnik drażniący. W zgrupowanych zduplikowanych dziurach widzi pewien rodzaj zagrożenia, którego istota nie jest jasno rozumiana, ale wynik nie zmienia się - niepokój, podniecenie, aw ciężkich przypadkach pojawia się panika. Mózg przekazuje polecenie ciału - „biegnij lub atakuj”. Ale nie ma nic do zaatakowania, zagrożenie nie jest oczywiste, ale tripofob jest gotowy do uruchomienia już teraz.

Podstawą strachu może być negatywne doświadczenie osobiste. Osoba mogła zostać ugryziona przez pszczołę podczas próby usunięcia plastra miodu, mogłaby się bardzo otruć serem i dziurami lub zostać zraniona na wysuszonym twardym koralu. Jeśli taka szkoda miała miejsce w dzieciństwie, to istnieje znaczna część prawdopodobieństwa, że ​​niewłaściwa reakcja na bodziec (w tym przypadku obiekt z powtarzającymi się dziurami) jest mocno umocowana w podświadomości.

Incydent niekoniecznie musiał się wydarzyć przy udziale obiektu o porowatej strukturze, ale w momencie silnego strachu lub paniki takie obiekty mogły złapać oczy dziecka, a następnie, jak w przypadkach opisanych powyżej, błędny związek przyczynowy jest naprawiony. Na przykład dziecko zostało ukarane i zamknięte w szafie, w której przechowywano gąbki do prania. Kontemplacja tych gąbek w momencie wysokiej duchowej intensywności, strach bliski paniki, może stworzyć warunek wstępny dla rozwoju fobicznego zaburzenia, które powraca za każdym razem, gdy ktoś widzi gąbkę samą lub wszystko, co ma strukturę podobną do niej.

Z tego powodu fobia zwykle zaczyna się również w dzieciństwie lub w okresie dojrzewania. Wrażliwy, niespokojny typ osobowości sprzyja korzystnym warunkom rozwoju fobii. Wystarczy uzyskać jasne, niezapomniane wrażenia z oglądania horroru, thrillera, a nawet filmu z serii „Wildlife”, w którym na przykład będą mówić o życiu pszczół, plastrów miodu, koralowców lub żab.

Przyczyną trwałego i trwałego strachu może być przerażająca fotografia, historie kogoś o niebezpieczeństwie, które mogą ukryć odpowiednie obiekty. Często rodzice sami prowokują strach dzieci, który przeraża go, że z dziur może wyjść coś strasznego. Dziecko dorasta i wraz z wiekiem przychodzi zrozumienie, że nic i nikt straszny i straszny nie żyje w porowatych przedmiotach, ale strach nie ma dokąd pójść.

Hipoteza dotycząca dziedzicznej transmisji fobii nie wytrzymuje krytyki, ponieważ jak dotąd naukowcy nie byli w stanie znaleźć genów, które mogłyby być „podejrzane” w rozwoju lęków. Ale nabyta genetyczna fobia jest rzeczywistością. Innymi słowy, jeśli jedno z rodziców obawia się dziur klastra, obawia się skupisk małych dziur, wówczas dziecko może uzyskać podobną formę reakcji na te obiekty. W końcu, do pewnego wieku (podczas gdy rodzą się podstawowe obawy), dziecko szczerze wierzy w model postrzegania świata oferowany przez rodziców. A jeśli powiedzą, że plastry miodu są przerażające, tak właśnie jest.

Przejawy tripofobii są bardzo podobne do większości innych fobii, ale mają swoje własne cechy charakterystyczne. W obliczu przerażającej, niepokojącej sytuacji tripofob doświadcza silnego, ostrego ataku przerażenia, podczas gdy cały świat dla niego w tej chwili zbiega się do jednego punktu - do dziur w gromadzie, które widzi. Postrzeganie rzeczywistości zmienia się, człowiek nie może ocenić środowiska, zmian wokół, często nie może kontrolować swojego zachowania. Widzi i postrzega tylko przerażający przedmiot.

Zastój mózgu zaczyna działać w stanie podwyższonego „alarmu” - niebezpieczeństwo jest bliskie! Nakazuje kory nadnerczy, gruczołom wydzielania wewnętrznego, narządom wewnętrznym, co powoduje liczne objawy wegetatywne:

• oddychanie staje się powierzchnią, płytkie, prawie natychmiast ciało zaczyna odczuwać zmiany niedotlenienia;
• bicie serca staje się częste;
• gruczoły potowe aktywnie wytwarzają pot, a śliny „zamarzają” - w ustach natychmiast wysycha;
• trudno jest wziąć pełny oddech i połykać, w gardle występuje uczucie śpiączki;
• pojawiają się zawroty głowy, może wystąpić utrata przytomności, nogi słabną;
• może wystąpić drżenie kończyn, warg, podbródka;
• skóra staje się blada;
• często brakuje koordynacji ruchów, utraty równowagi;
• mogą wystąpić nudności, skurcze żołądka, wymioty.

Jeśli nie bierze się pod uwagę tendencji tripofobów do halucynacji (mózg przymusowo „rysuje” niebezpieczeństwo, które w rzeczywistości nie istnieje), to na ogół atak strachu przebiega w sposób klasyczny atak paniki. Może zawierać wszystkie opisane symptomy i może obejmować tylko niektóre z nich - jest to dość indywidualne.

Tripofobob to rozumie jego strach nie ma podstaw, jest tego świadomy, ale nie może nic z nim zrobić. Aby jakoś zmniejszyć częstotliwość niepokojących sytuacji, rozpocznij tripofoby pilnie unikać „niebezpiecznych” i przerażających przedmiotów - nie używają gąbek, nie nurkują, aby podziwiać rafy koralowe, starają się nie kupować ani nie jeść serów, plastrów miodu, chleba, nie używać detergentów, aby nie widzieć piany.

Ale dziury w przyrodzie są dość powszechne, a zatem Niemożliwe jest całkowite wyeliminowanie możliwej kolizji z alarmującą sytuacją. Może się zdarzyć na ulicy, w pracy, podczas wizyty w sklepie iw każdej innej sytuacji. A potem nie można uniknąć paniki.

Należy rozumieć, że przynajmniej tripofobia nie jest chorobą, ale konieczne jest leczenie choroby z pomocą specjalistów. Samoleczenie zazwyczaj nie przynosi rezultatów, ponieważ osoba nie jest w stanie kontrolować siebie, gdy staje w obliczu niebezpiecznego obiektu. Dlatego lepiej powierzyć leczenie profesjonalistom - psychoterapeucie lub psychiatrze.

Do leczenia stosowane są metody psychoterapii. W szczególności okazała się metoda konserwatywnej psychoterapii behawioralnej, w której specjalista wykrywa konkretne przedmioty i sytuacje, które są straszne dla pacjenta, określa cechy i przyczyny lęków, a następnie systematycznie zmienia nieprawidłowe ustawienia, które łączą dziury klastra w głowie pacjenta z niebezpieczeństwem dla prawidłowych co oznacza spokojne postrzeganie skupiska dziur i dziur gdziekolwiek indziej.

Używane w tym samym czasie metody hipnozy, NLP, a także szkolenie osoby do ćwiczenia głębokiego rozluźnienia mięśni.

Leczenie farmakologiczne, jeśli stosowane bez psychoterapii, zwykle nie pozwala na wynik. Ale w przypadku tripofobii, jak w przypadku większości innych fobii, nie ma lekarstwa na szybkie pozbycie się strachu. Środki uspokajające mogą jedynie złagodzić objawy paniki, nie eliminując ich przyczyn, a jednocześnie powodując trwałe uzależnienie farmakologiczne, a leki przeciwdepresyjne dają wyniki tylko w połączeniu z psychoterapią.

Pomoże to w procesie leczenia osiągnąć efekt znacznie szybciej. Przewidywania dotyczące skuteczności terapii zależą od tego, jak bardzo dana osoba jest zainteresowana pozbyciem się strachu, jak bardzo jest gotowa ściśle współpracować ze swoim lekarzem i przestrzegać wszystkich jego zaleceń.

Tripofobia jest niebezpieczna, ponieważ z pewnością będzie postępować, jeśli nie podejmiesz żadnych prób powrotu do zdrowia. Jak każda inna fobia, strach przed dziurami klastra z pewnością pozostawi negatywny wpływ na życie człowieka. Będzie musiał uważnie unikać sytuacji, w których może napotkać przedmioty przeszkadzające mu.

Kolejne niebezpieczeństwo polega na tym, że, jak każda inna fobia, Tripofobia w zaawansowanej formie może tak bardzo uszczuplić psychikę, że wiąże się z chorobami psychicznymi (mianowicie chorobami!) - depresją, psychozą, schizofrenią, paranoją itp.

Długo występujące fobie zwiększają ryzyko, że fobia będzie musiała zagłuszyć jej lęki alkoholem, substancjami odurzającymi, dlatego tripofoba ma realną szansę zostać alkoholikiem lub narkomanem.